Ένα αγρίμι η σκέψη μου θυμάται και βρυχάται...
 κι αφού το εξαντλήσουνε..

οι θύμησες κοιμάται...μα ακόμα και στο ύπνο του με τ' όνειρο  παλεύει..αφού μάθε ότι Αγαπώ να μη το παζαρεύει...'κονιζει νύχια  στις πληγές...μα αίμα πια δε στάζουν...με δάκρυα των Σ' Αγαπώ  στην  λησμονιά κουρνιάζουν..ένα ολόκληρο κορμί κρατεί στη φυλακή  του..απού δε θα ξεκουραστεί...χωρίς την εντολή του..!

Νταβιγλάκη Πόπη